روز جمعه مصادف با ۱۰ اکتبر ۲۰۲۵، جایزه صلح نوبل به ماریا کورینا ماچادو که به‌عنوان یکی از چهره‌های اصلی اپوزیسیون در برابر دولت ونزوئلا شناخته‌شده است، تعلق گرفت. این در حالیست که وی طی سال‌های اخیر به دلیل برخی فعالیت‌های غیرقانونی و ممنوعیت‌های حاصل از آن که گریبان‌گیرش شده است، در خفا به سر می‌برد.[1]
در ابتدا لازم به ذکر است که هرچند ماچادو از حمایت‌های مختلفی علی‌الخصوص از جانب کشورهای غربی که از وی به‌عنوان نمادی از مقاومت در برابر حکومت فعلی ونزوئلا یاد می‌کنند، بهره‌مند است ، اما از جانب منتقدانش برخی اقدامات وی و نیز فسادمالی و سوءاستفاده از منابع عمومی در کمپین‌های سیاسی توسط او، موردانتقاد قرارگرفته است. ماچادو نیز همانند سایر رهبران سابق اپوزیسیون ونزوئلا، از حمایت‌های غیرقانونی و بدون شفافیت غرب کماکان بهره می‌برد. به عقیده تحلیلگران، بسیاری از کشورهای غربی و تشکیلات رسانه‌ای آن‌ها در بزرگنمایی این شخصیت به‌عنوان نماد آزادی‌خواهی در ونزوئلا نقشی غیرقابل‌انکار داشته‌اند. این در حالی است که در واقعیت به این شکل نبوده و ماچادو هم به‌مانند رهبران سابق اپوزیسیون ونزوئلا همچون خوان گوایدو و لئوپولدو لوپز که باوجود اتهامات و فسادهای مالی بسیار، شخصیت‌هایی آزادی‌خواه خوانده می‌شدند، تلاش شده است در قاب‌های رسانه‌ای غربی به این عنوان شناخته شود. در نقطه مقابل عملاً همین نمایش‌های دروغین از جانب جبهه رسانه‌ای غرب منجر به بی‌اعتمادی بیشتر مردم و اپوزیسیون ونزوئلا شده است.
اکنون به‌نظر می‌رسد در منطقه‌ای که گرایش‌های تاریخی ضد‌استعماری و حساس به نفوذ ایالات‌متحده وجود دارد این انتخاب به‌عنوان برنده جایزه صلح نوبل ممکن است ضمن بازتاب وسیع در افکار عمومی آمریکای لاتین ، طیف وسیعی از واکنش‌های متفاوت از استقبالِ نیروهای لیبرال تا انتقادِ جریان‌هایی ملی‌گرا را برانگیزاند. بسیاری از دولت‌های ملی‌گرا در آمریکای لاتین اهدای این جایزه را نقض حقوق بشر می‌دانند. در همین خصوص میگل دیاز رئیس‌جمهور کوبا ماریا ماچادو را شخصی سواستفاده‌گر از شرایط موجود در کشورش، می‌خواند. به گزارش ایران‌پرس میگل دیاز در شبکه ایکس نوشته است: «بسیار خجالت‌آور است که این جایزه به ماچادو تعلق‌گرفته است، شخصی که در سیاست داخلی کشورش سنگ‌اندازی می‌کند. کمیته نوبل نروژ در سیاسی‌کردن و ناعدالتی در تخصیص این جایزه بدتر از گذشته عمل کرده است».[2]
لازم بذکر است بسیاری از تحلیلگران و اندیشمندان سیاسی با اشاره به مواضع ماچادو در حمایت از حملات ایالات‌متحده به ونزوئلا ، ضمن انتقاد از عدم وجود روحیه ملی‌گرایی و حس تعلقِ‌میهنی وی به نفی واکنش‌های او پرداخته و آن را در تضاد باروحیه ناسیونالیستی و آزادی‌خواهانه دانسته‌اند.[3]
هرچند اخیراً حکومت ونزوئلا در برابر تهدیدات، حملات نظامی و مداخله‌گری‌های آمریکا ، اقدامات مؤثری را ترتیب داده و شهروندان بی‌شماری نیز با تجمعات متعدد، حمایت همه‌جانبه خود از رهبر فعلی یعنی نیکلاس مادورو را به اثبات رسانیده‌اند.[4]
لازم به ذکر است به دلیل اقدامات نظامی ونزوئلا طی سالیان اخیر، ازجمله واردات تجهیزات و ادوات نظامی و نیز انتقال دانش نظامی از چین و ایران، ارتش ونزوئلا به نیروی نظامی قدرتمندی در آمریکای‌جنوبی بدل گردیده و همین ارتش قدرتمند کنار دولت ونزوئلا توانایی‌های بالقوه زیادی برای دفاع از مرزهایش در منطقه بدست آورده است. درعین‌حال تجربه نشان داده است که گروهک‌های محلی در بیشتر اوقات می‌توانند تبدیل به گروه‌های مسلح مبارز شده و در کنار حکومت و عموم مردم مقابل استکبار غرب ایستاده و مقاومت نمایند. ادامه این وضعیت و نیز تقویت جنبش‌های ملی و گروه‌های مسلح ضدامپریالیستی در سایر کشورهای آمریکای لاتین می‌تواند زنگ‌خطری علیه ایالات‌متحده بوده و این کشورها که سابقاً به‌عنوان حیاط‌خلوت آمریکا محسوب می‌شدند را دچار دگرگونی‌های متعددی سازد.
در دیگر سو می‌توان اذعان داشت یکی دیگر از دلایل نفی اقدامات ماچادو از جانب مردم و دولت ونزوئلا و همینطور بسیاری از دولت‌های آزادی‌خواه، عدم موضع‌گیری‌های انسانی او در قبال جنایات چندین ساله رژیم کودک‌کش صهیونیستی و نیز سکوت وی در مقابل جنایات اخیر در غزه می‌باشد. حال‌آنکه ملت‌های آمریکای لاتین ذاتاً روحیه‌ای ضد استعماری داشته و عملاً مخالف جنایات رژیم صهیونیستی می‌باشند. اما در مقابل پرواضح است که شخص ماچادو به‌واسطه جلب حمایت‌های غرب و بخصوص شخص دونالد ترامپ هیچگاه جهت‌گیری صحیحی در این خصوص نداشته است. خاطرنشان می‌سازد ماچادو صریحاً بیان داشته برای دستیابی به قدرت بیشتر حاضر به حمایت از روابط صمیمانه‌تر با رژیم اسرائیل بوده است و درصورت پیروزی به‌عنوان رئیس‌جمهور ونزوئلا برای روابط بهتر با صهیونیست‌ها قطعاً سفارت این کشور را به قدس منتقل خواهد کرد.[5]
حال بایستی به این نکته توجه داشت که انتخاب فردی با گرایشات ضد صلح و ضدملی‌گرایی ولی نزدیک به اهداف غرب، به‌عنوان برنده جایزه صلح نوبل حاکی از حمایت اعطاکنندگان این جایزه به کسانی است که توجهی به اقدامات رژیم کودک‌کش اسرائیل ندارند و تناقض آشکاری با اهداف اولیه این جایزه را نمودار می‌سازد و عملاً نشان‌دهنده حمایت این نهاد از رژیم صهیونیستی خواهد بود.
در پایان لازم‌به‌ذکر است طی سال‌های اخیر جایزه صلح نوبل نه تنها نماد عدالت و صلح در دنیا نبوده است، بلکه نمادی از بی‌انصافی و ناعدالتی در دنیای غرب تلقی می‌شود که فقط درجهت تأمین منافع این کشورها اعمال می‌گردد. این جایزه در دستان شخصی چون ماریا کورینا ماچادو نه تنها باعث تشدید تنش‌ها در ونزوئلا می‌شود بلکه نهایتاً منجر به بی‌اعتباری بیشتر کمیته بین‌المللی نوبل خواهد شد.
نظر
ارسال نظر برای این مطلب