آن که در آینه صبح است، شبِ دیدارش «هرکجا هست خدایا به سلامت دارش»

مجلس روضه به پا کرده به رسم هر سال قامت افراخته اینک وسط پیکارش

قلب ایرانِ حسین ابن علی همراهش گوشِ عالم به دمِ معنویِ گفتارش

ای که از کوچۀ جمهوریِ او می‌گذری «باخبر باش که سر می‌شکند دیوارش»

هستی‌ات را سر خیبر شکنش له کرده‌ست لرزه بر جانِ تو انداخته یا کرّارش

«ای مگس! عرصۀ سیمرغ نه جولانگه توست» تا تو باشی نکنی فتنه دگر در کارش

وطنم! خاک گُل انداخته از بوسۀ ابر نتوان دید چنین شعله‌ور از اغیارش

چنگ انداخته بر صورت قاتل گویی دستِ بیرون‌زده از زیر تلِ آوارش

و نوشتند شهیدان وطن با خط خون: «انقلاب است که می‌ماند و #پرچمدارش»